Pora min nermik e. Ya Hawa weke keja pez e. Diya min du caran bi duzanê qusand da ku dirêj bibe, lê nebû, kinik ma. Bêvila wê jî wisa kirh ku! Pahn pahn e. Eynî weke ya meymûna di pirtûka me ya mektebê de ye. Qet kêfa min jê re naye. Pîs, dizek.
Diya min îro sohrek lê da. Çawa lê nexe! Mafûra me ya xweşik qetandiye, ya odeya mêvanan. Dîn e, çi ye? Diya min got: “Te çima qetand?” Wê got:”Çivîkek di nava mafûrê de ye. Çivîkekî spî. Min dixwest derxim.” Te jî çivîk dît ha. Heme elimiye bêje: “Tobe yadê tobe,” û hew.
Qene bi kêrî îşekî bihata. Xwedê nehiştê nedîtiye ku! Ew li aliyekî, heme vê derê wê derê tev dide seraqet. Palês. Bi ser de jî tiral. Destek firax di heşt saetan de dişoye. Dûv re jî, têrxwarin jê re nîn e. Xêra Xwedê ye!
Wê rojê jî çi bû. Diya min çûbû mêvandariyê. Em bi tenê man li malê. Recebê kurê melayê cîranê me di ber mala me re derbas bû. Fitilî dîsa derbas bû. Paşê li keviya rê ya hember rûnişt, qîr kire stranekî. Çawa diqîre pîsê pîs. Ew jî li ser dîwanê rûdinişt ji nişka ve çawa hilpekî ji ba min. Ez veciniqîm. Paşê min meraq kir bê çi bû ji vê. Ez çûm, di pey re min nihêrî. Çûye mitbaxê, şibake vekiriye û destê xwe li ba dike jê re, bêedeb. Bila bisekine, ez ê ji diya xwe re bêjim. Ew ê ji xwe re bibîne. Ew jî ji xwe re nasekine, kirasê min î deqlêketî ji cihê veşartî derdixe û şanî diya min dixe. Çi bikim, deqa tûreşkê bû, jê neçû. Ez pê re kerixîm. Xwedê bike belayek were serê wê em jê xilas bibin. Ya Rebî wê bikuje!
Çawa cihê xwe girt nifira min. Ox xweş! Paqa wê layî hebanekî werimî. Bi şev hilperikiye dêliye tirh jê bike, ketiye ser lempa dohn. Nofek pîjê cama ketine piyê wê. Teredîn.
Bavê min jî dilê wî bi rehm e. Lê xist bire Stenbolê eva bêmirês. Em bi tenê man. Diya min bi dizîka girî.
Ev mehek e birîndar e. Xwezî hew bihata ev Hawa. Lê çi heyf hat. Rihet bûye.
Diya min duh got ku: “Gelo deh serî pîvaz deynim ber vê, wê karibe bixwe?” “Em deynin ber yadê, em binêrin ka wê karibe bixwe,” min got. Me danîn ber. Bi Xwedê hemû xwarin! Em şaş û metel man. Şire şira hêstira bû ji çavên wê dihatin, dîsa jî dixwar. Dûv re diya min got: “Keçê tu yê çixarê jî bikişînî?” “Ez ê bikişînim,” got. “Ha ji te re bikişîne heydê.” Tu nebê diya min xwê xistibû nav çixarê. Gava çike çik jê hat ji tirsa çixare bi aliyekî avêt û wisa reviya ku. Em ji kena zikopişto bûn.
Xwedêgiravî Heciyê Şîrfiroş bi devê kêrê bi Receb re peyiviye li ser vê, ev kêm bû îca. Wê rojê li ba diya mşn jî vê nabêje! Wisa hêrs bû diya min. Got: “ Ev çi gotin e keçê. Binêre li min, careke din nebihîzim ha. An naxwe ez ê te bikujim.” Diya min wisa gotiye, lê dîsa jî ji min re dibêje: “ Welehî kêr jê re derxist.”
Diya min, heke em bi cihekî de herin derî li ber kilît dike. An naxwe wê lêxe here. Rojekê hew mabû bifetise. Diya min deriyê serşokê li ser girtibû. Di xaçirganê de komir hebûye. Bêaqil, bîr nabe şibakê veke. Çi hate serê me. Me mastê sîrkirî dayê. Dilê min lev dikeve. Bi xwe de rîbû.
Xaltîka Fatê dibêje ku: “Rihê vê keçikê yê kitika ye, nacehime.” Rast dibêje. Layî beraza dixwe. Heme tu çi biyê. Ji ber min dido şekirkê mêvana bêyî xebera diya xwe birin, deh dar li kefa destê min ketin. Bê çawa dîtiye, fesada fesad.
Diya min jî ecêb e. Serê xwe datîne ser kaba min, wisa radize. Carina jî wisa ji min re tê ku bêhtir didewisîne. Kaba min pir ditevize, lê jê ditirsim. Li rûyê min wisa ecêb ecêb dinêre ku!
Paşê rojekê li ber derî min li wan hisandibû. Bavê min ji diya min re digot: “Devê xwe veke, ez ê tif bikimê.” Diya min jî digot: “Hek! Malava, çawa çêdibe ev.” Paşê bavê min bi pîkênî keniya got: “Min tu ceribandî.” “Ka tu devê xwe veke, bê ka ez ê tif bikimê?” Sitirhê serê min hatin.
Çawa wisa axivîn? Çand cara min kir ku ji diya xwe bipirsim, paşê min dev jê berda. Loma wê fam bikira ku li ber derî li wan dihisênim. Jixwe kezebê min ji diya min diqete. Gava li me dixe, divê deng ji me neçe. Tu jin be biqîre. Ez naqîrim, lê digirîm. Ewa dîn qet nagirî. Bi tenê heta Xwedê dayiyê diqîre. Bavê min çend cara got: “Ev keçik nabe mirov, em bişînin gundê wê bila biçe.” Biçûya da em jî ji xwe re jê xilas bûbana. Diya min got: “Dilê min pê dişewite, kesekî wê nîn e. Hem jî xurt e. Bi kêrî min tê. Çawa be yek ji me re divê.” Em ewqas qenciyê pê dikin, xweşik di ciyê xwe de rûniştibûna qene. Heme pê girtiye dibêje, zikê min têşe. Behneke genî wisa ji devê wê tê ku! Paşê serê kêlîkekê kurmikan dibîne û min ditirsîne. Ji ber vê dilê min naçe xwarinê. Min newêrî ji diya xwe re bêjim. Ez bêjim, ew ê jî ji diya min re bêje ku surahiyê me min şikandiye. Lê belê Mestan gava pengizî şikand. Ne wî şikand, lê min ji diya xwe re wisa got. Ez çi bikim, paşê wê li min bixista.
Hawa ev sê roj in nexweş e. Bêhna kelaşa ji nava malê tê. Me çi jî kir bê feyde bû. Di jêr û jor re diçe. Hinekan got navêşî bûye, hinekan got ta girtiye. Dextor jî navê wê min ji bîr kir, tiştek got. Xwedê biparêze, em hemû dibe bimirin. Paşê go, na ne ew e. Xwedê kir ez diçim mektebê. Ji ber bêhnê debar nabe naxwe.
Axir ew xistin odeya li kêleka komirdankê. Bavê min xanî boyax kir. Diya min jî puxûr pê xist. Dîwarên odeya min kesk in. Carinan dadikevim xwar li odeya wê dinêrim. Hema kêferatê dike. Keçika qerase maye kulmek. Çi bû ji vê? Lê ew namire ku. Dîsa wê rihet be. Dibên wê paqa wê jê kin li Stenbolê. Xwezî jê bikirana. Qene wê ji xwe re li cihekî rûnişta. Her car ji ber vê çilekiya wê ev bela tên serê wê. Vêha poşman e, lê çi feyde. Diya min jê neqeraye paşê wê eşkere kiriye. Binê tenekeya rûn a ku me avêtî sergo alîstiye, xwariye loma weha lê hatiye. Cîran dibên ji wê teneka zingarî bi jahrî ketiye. Diya min dibêje: “Gele em bibin li ser bixwînin.”
Diya min îro digirî. Rebena diya min, pir li min dixe lê ez pir jê hez dikim. Çend eydan cilên xwe qetandin ji min re dirûtin. “Çima tu digirî”, min got. “Wisa dixwiye Hawa wê bimire keça min”, got. “Li ser wê digirîm.” Bi carekî re dilê min jî keliya. Giriyê min jî hat. “Hawa wê bimire ha! Bila nemire yadê!” Belî nabe keça min. Xwedê zane. Hedê here negirî.” Diya min wisa got, lê ez girîm. Paşê daketim jêr, min li şibakeya odeya wê nihêrt. Bi vî alî wî alî de kêferat dikir. “Ya Rebî çi dibe bila nemire”, min got. Ya Rebî rihê wê nestîne! Wê dîsa kêferat dikir seraqet. Ji nişka ve êşekê avêt nava min. Min kir biqîrim, dengê min derneket. Derdor jî bû tarî. Ez di şûna xwe de wisa mam û mam. Qene kûçikê me hate ba min. Dûvê xwe dihejand. Min serê kûçikê me mist da. Paşê pê re heta bi serê derencê em hatin. Êşa nava min hedinî.
Kêlîkekî pişt re diya min, bavê min û dextor hatin. Min jî di ber derî re nihêrt. Dextor derziyek li milê Hawa xist. Hawa neqîriya. Her sê jî wisa sekinî man. Bavê min bi pirzika çena xwe dilîst.
Paşê diya min li bavê min nihêrt. Bavê min devê xwe kire ber guhê dextor, tiştek jê re got. Dextor serê xwe hejand. Paşê çavên Hawayê vebûn. Diya min çû ba Hawayê. Çokê xwe berdan ser nivînên wê. “Hawa, keça min tu baş î?” got. “Binêre tu baş bûyî êdî. Dilê te diçe tiştekî? Ez çi ji te re bipêjim?” Hawayê pêşî tiştek negot. Paşê çavên wê beq bûn. “Baqlewa,” got. Paşê jî mir.
Werger: Brahîm Ronîzêr
Werger/Translation 